Yapılması gerekeni söyledim. Arzularımı ilettim ama olmadı. Gücümüz yetmedi. Asya’da olan Asya’da kaldı. Kimse elini uzatamadı. Güney Türkistan, yine yalnız kaldı… Sesimiz cılız çıktı. Kimseye anlatamadık derdimizi… Bakalım Taliban ve İran ile kurulan temasların sonucunda mülteci akını duracak mı? Pek umutlu değilim. Çünkü Afganistan’dan dünyaya mülteci akışı 40 yıldır devam ediyor. Devam edecek gibi de görünüyor.
Hatta bu konuda istekli gibiyiz de. Çünkü itiraf ettikleri gibi sanayi, tarım ve hayvancılık ile diğer alt işler için ucuz işçilik bu mülteciler. Gerçekten de ekonominin alt katmanı mültecilerle dolu. Bunlara ne sigorta yapılıyor ne de tam maaş veriliyor. Tıpkı 60 sene evvel Almanya’ya giden Türk işçilerin o zamanki durumu gibi…
Çünkü her ile üniversite açınca yetişen her genç üniversiteye hücum etti. Nitelik değil de nicelik önemli olduğu için herkes üniversiteli oldu. Üniversite okuyan da alt işleri beğenmez oldu. Haliyle mavi yaka işlerin çoğunda da istihdam açığı oldu. Bu açığı kendimiz kapatamadık. Çünkü 4 yılını üniversiteye vermiş olan kimse bir plastik enjeksiyon makinesinin başında 8 saat çapak almayı istemedi. O yüzden mültecilere can suyu gözüyle bakıldı.
Daha çok, daha çok mülteci almak için sınırlar ardına kadar açıldı. İtiraf edilmese de durum böyle… “Eleman bulamıyorum.” diyen işverenlerin çoğu haklı… Bugün bir fabrikaya işçi diye yazılsanız, hemen ertesi gün işbaşı yaparsınız. Durum buna geldi çünkü…
Erkan Avcı
