Վերջերս Պուտինը հրավիրեց ռուսական էլիտայի կանոնավոր հավաքը եւ փորձեց բացատրել, թե ինչ է պատրաստվում անել, նախեւառաջ արտաքին քաղաքականության ոլորտում: Արտաքին քաղաքականությունը նշանակում է ոչ այլ ինչ, քան ԱՄՆ-ի հետ հարաբերությունները:
Վերջին շաբաթներին նա իր խորհրդականներից ու քաղաքական արկածախնդրությունների համամասնակիցներից սկսել է պահանջել արտաքին քաղաքականության իրադարձությունների ճշգրիտ ու սպառիչ բացատրություններ, եւ թե ինչով դրանք կավարտվեն Ռուսաստանի ու անձամբ իր համար:
Հրահանգը հաճույքով ընդունվել էր, քանի որ նախագահի արտաքին քաղաքականությունից դժգոհների առաջին շարքերում հայտնվել էին հենց իր մերձավոր խորհրդականները:
Իհարկե, այդ աշխատանքին ներգրավվել են այն «խորհրդականները», ովքեր երկար մնացել են «պահեստայինների նստարանին», չնայած գիտական ու գործնական փորձին ու դոկտորական աստիճաններին: Ինչ որ առումով այդ դերում էր նույնիսկ արտաքին գործերի ներկայիս նախարարը:
Սակայն այս աշխատանքին ներգրավվել են նաեւ պաշտոնյաներ, ովքեր անմիջական առնչություն չունեն արտաքին քաղաքականության հետ՝ օլիգարխական բնույթի առաջատար բիզնեսմեններ, ինչպես նաեւ հատուկ ծառայությունների ղեկավարներ:
Ռուսաստանում ձեւավորվել է մեկ հատուկ ծառայություն, վերացվել է հատուկ ծառայությունների միջեւ մրցակցային պայքարը: Դոմինանտը Անվտանգության դաշնային ծառայությունն է, չնայած նրան, որ այս ծառայության ղեկավարները աչքի չեն ընկնում արտաքին քաղաքական խնդիրների լիարժեք ընկալմամբ:
Դրա օրինակը Սիրիայի եւ Ուկրաինայի հարցում Ռուսաստանի քաղաքական ղեկավարության որոշումներն էին: Այս երկու որոշումները ձախողում էին, եւ միայն Օբամայի վարչակազմի պսեւդո-պացիֆիզմը հնարավորություն տվեց այս երկու արկածախնդրությունները ներկայացնել որպես հաջողված:
Այնուհանդերձ, պուտինյան էլիտան ոչ միայն շփոթված է, այլեւ՝ պառակտված, եւ քչերն են հասկանում, թե ինչ է լինելու հետագայում: Էլիտայի մեծ մասը ձգտում է փակել իր հաշիվները Ռուսաստանում եւ կապիտալը տեղափոխել Արեւմուտք, հրաժեշտ տալ իր նախկին ճակատագրին, եւ այս կապակցությամբ շատերը արագացված գողություն են անում:
Նրանք, ովքեր ավելի խելոք են եւ դիտել են «Գարնան 17 ակնթարթը», հասկանում են, որ պետք չէ շտապել եւ պետք է փախչել այն ժամանակ, երբ Մոսկվայի փողոցներում հերթական անգամ կհնչեն «հրետանային համազարկերը», եւ ղեկավարության մեջ տեղերը կզբաղեցնեն առավել համարձակ մարդիկ: Իսկ այդ ֆիլմը դիտել են բոլորը, եւ Մյուլլերի տրամաբանությունը նույնպես բոլորն են հիշում:
Ռուսաստանում նստեցնում են նահանգապետերի ու նախարարների, այսինքն նրանց, ովքեր չեն հասկացել, թե որ պահին եւ որ ուղղությամբ է պետք փախչել, հատկապես՝ ինչ փողերով: Գլխավորը՝ վերցնել շատ փող, որպեսզի հետագայում պայմանավորվելու բան լինի:
Սակայն գլխավորն այլ է՝ ինչպես գլուխներն ազատել ՖՍԲ-ի պրիստավներից, երբ նանք պահանջեն իրենց բաժինը, իսկ օլիգարխները հայտնվեն ավելի վատ վիճակում, քան Բերեզովսկին ու Խոդորկովսկին:
Եթե նախկինում Լավրովը Պուտինին ու նրա «խորհրդականներին» փորձում էր համոզել, որ եկել է ամերիկացիների ու մյուսների հետ պայմանավորվելու ժամանակը, ներկայում նա համոզված է, որ արդեն եկել է նահանջելու եւ «ռուսական հպարտ գլուխը խոնարհելու» ժամանակը՝ ոչ ավել, ոչ պակաս՝ իշխանությունը կորցնելու հեռանկարի հանդիման: Խոնարհվելու ամերիկացիների առաջ, քանի որ «հասկացող խորհրդականներից» ոչ ոք արդեն չի հավատում, որ ԱՄՆ-ում իշխանության են եկել քաղաքական գործիչներ ու զինվորականներ, ովքեր պատրաստ են հաշտվել Ռուսաստանի հետ:
Ավելին, Ռուսաստանը կորցնելու է նաեւ այն դիրքերը, որոնք դեռ ունի, իսկ նրա գործընկերներն արդեն երազում են օվկիանոսի այն կողմից նոր հովանավորի մասին:
ԱՄՆ-ն հաջողությամբ դուրս է գալիս սեփական տնտեսության ինքնասպանության սցենարներից ու գծում է սովորական սպառազինության մեծացման նոր շրջանակներ: Այսինքն, սկսվում է սպառազինության մրցավազքի նոր շրջան, ինչը Ռուսաստանի համար բավական անպարենպաստ հեռանկար է:
Սպառազինության մրցավազքը մահվան հասցրեց հավակնոտ պետությանը՝ ԽՍՀՄ-ին, ինչ ասես ռուսների մասին նավթի ներկայիս գների ու գազի անորոշ հեռանկարի պայմաններում:
Ռուսական գողաբարո էլիտայի այդ հավաքին Պուտինն իրեն առավել քան համեստ էր պահում, այսինքն՝ արդեն ոչ թե ցարի դերում, այլ պոչն իրեն քաշած: Դա նկատել են հավաքի բոլոր մասնակիցները, եւ թերեւս դա նրանց համար ազդանշան է դարձել՝ ինչպես եւ երբ փախչել:
Ինչ վերաբերվում է Պուտինի հանդեպ քննադատական վերաբերմունքին, պետք է տարբերել հանրության վերաբերմունքը, որն ավելի քննադատական հայացք ունի, եւ երկրի քաղաքական ղեկավարության վերաբերմունքը, որն ունի real-politik-ի հայացքներ, եւ նա երբեք Ռուսաստանը սպառնալիքի տակ չի դնի հանուն Պուտինի իմիջի:
Պետք է հասկանալ, որ հանրային կարծիքի շատ առաջնորդներ պատկանում են ձախ-ինտելեկտուալ շրջանակներին, հենց նրանք են հիմնականում արտահայտում ու փոխանցում Պուտինի ռեժիմի մասին բացասական դատողությունները: Աջ ուժերն ավանդաբար ավելի հանգիստ են տրամադրված Պուտինի հանդեպ եւ հասկանում են նրա ժողովրդականությունը բնակչության շրջանում:
Կա նաեւ այլ գործոն՝ Եվրոպայի ու Թուրքիայի հետ հարաբերությունները: Թուրքիան մնում է ռուսական գազի քիչ սպառողներից մեկը: Ներկայում Պուտինին համոզում են, որ եվրոպացիների պարագայում ամեն ինչ կարգին է, եւ Ռուսաստանին բարենպաստ հեռանկարներ են սպասվում: Սակայն «խորհրդականներին» ուղղված ազդանշանից հետո նա հասկացավ, որ որ այդպես չէ: Եվրոպացիներն արդեն չեն փորձում հաշտվել ռուսների հետ կամ գնալ ԱՄՆ-ի հետեւից: Նրանք փորձում են ստեղծել լիովին նոր պայմաններ Ռուսաստանի էքսպանսիային հակազդելու համար:
Ռուսաստանն, անկասկած, դիտարկվում է որպես էքսպանսիոնիստական ու ագրեսիվ երկիր: Ժամանակակից աշխարհում ռուսները միայն մեկ հուսալի դաշնակից ունեն, այն էլ ոչ այնքան՝ Իսրայելը: Սակայն Իսրայելն ինքն աջակցության կարիք ունի եւ շարունակում է օգտվել ԱՄՆ-ի ռեսուրսներից:
ԱՄՆ-ում միլիտարիստական շրջանակներն անկասկած պատրաստ են ընդունել մարտը հրեական շրջանակների հետ, սակայն այս դեպքում էլ ենթադրվում են որոշակի պատրաստություններ, երբ հրեական կազմակերպությունների մի մասը պատրաստ է սկսել հակառուսական պայքար որոշակի նպատակներով:
Պուտինը հուսալի գործընկերներ չունի, առավել եւս ընկերներ, նա փորձում է որոշ քաղաքական գործիչների ներկայացնել որպես ընկերներ, սակայն ժամանակն անցել է, եւ հնին վերադարձ չկա: Ոչ ոք չի ցանկանում Ռուսաստանի հետ ամուր հարաբերություններ հաստատել:
Ըստ ամենայնի, ռուսները կգերադասեն իրենց վրայից գցել «գործընկերներին», այդ թվում նրանց, որոնց հետ ունեն հնարավոր բոլոր ռազմա-քաղաքական պայմանագրերը: Այս ամենը փլուզվում է թղթե տնակի պես:
Դիմացիր, Պուտին:
ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ
http://www.lragir.am
Ինչ է կատարվում Պուտինի հետ
517 0

EtiketlerԻնչ է կատարվում Պուտինի հետ
Kafkassam Editör
Yeni bir dünyaya uyanmak, dünyayı yeniden okumak isteyenler için, söylenecek sözü olanlar için merkezi Ankara’da olan KAFKASSAM’ı kurduk. Erivan, Bakü, Tiflis, Tebriz, Grozni, Moskova, Mahaçkale, Nazrin, Nalçik, Saratov, Ufa ve Sochi’de ofislerimiz temsilcilerimiz var. Kafkassam genelde kafkasya çalışmak için kuruldu Kafkasya genelinde çalışır. Ermenice Rusça Gürcüce İngilizce dillerinde yayın yapan kafkassam genç akademisyen ve stratejistlerle çalışmaya özen gösterir. KAFKASSAM’ın internet sitesi 2 Ocak 2010’da yayına girdi. İnternet sitesinde Kafkasya’daki ülkeler ve Türkiye ile ilişkileri hakkında makaleler, ropörtajlar, analizler ve yorumlara yer verilmektedir.