Աշխարհի յուրաքանչյուր երկրում իշխանությունը և ընդդիմությունը միմյանց մեղադրում են տարբեր հանցանքների համար։ Հայաստանը ևս բացառություն չէ, մանավանդ 2018-ի իրադարձություններից հետո, երբ հասարակությունը բախվեց բևեռացման գործընթացի։

Հաճախ մարդիկ ինձ հարցնում են․ «լրատվության մեջ ես աշխատում, ավելի մոտիկից ես ճանաչում քաղաքական գործիչներին, ո՞ւմ հավատանք»։ Իմ պատասխանը միշտ մեկն է՝ Հավատալու փոխարեն սովորեք վերլուծել։

Բնական է, որ հանրային ճնշման տակ իշխանությունից հեռացած մարդիկ այսօրվա իշխանությանը պետք է մեղադրեն ազգային դավաճանության մեջ․ դա է պահանջում քաղաքական պայքարի իրենց մեթոդը՝ սեփական ձախողումները մոռացնել տալու համար։

Նույնքան բնական է, որ գործող իշխանությունը պետք է մեղադրի նախկիններին՝ կոռուպցիայի և բազմաթիվ այլ հանցանքների համար։ Հակառակ դեպքում ինչո՞ւ հեռացրեց նախկիններին։

Իմ կարծիքով՝ չկան ներքաղաքական դավաճաններ կամ հրեշտակներ, կան ձախողված և հաջողված կառավարություններ։ Ոչ ոք հավերժ չէ, հավերժ պետք է լինի միայն ժողովուրդը և պետականությունը, և փառք այն քաղաքական ուժին, որը կկառավարի երկիրը առանց կոռուպցիայի, առանց անարխիայի և հանուն ազգային շահի։

Մնացած բոլոր պատմությունները հեքիաթներ են՝ ընտրություններում ձայներ հավաքելու և մարդկանց փողոց հանելու համար։ Հավատացեք ձեր աչքի տեսածին և վերլուծելու կարողությանը։
Nairi Hokhikyan