Lübnan’da liman patlaması sonrası yeniden başlayan gösteriler, Başbakan Diyab’ı erken seçim yönünde hareket etmeye iterken, meydanda toplanan kalabalık da İran/Esad hattının müttefiki Hizbullah lideri Nasrallah ile Emel lideri ve Meclis başkanı Nebih Berri’ye büyük tepki gösterdi. Tepkinin odağındaki bir diğer isim Cumhurbaşkanı Michel Aoun olurken, Cemayel ailesinin Ketaib partisi milletvekilliğinden istifa kampanyası başlattı ve Hizbullah-Emel ve Aoun’un Özgür Vatansever Hareketine karşı direniş başlatacaklarını açıkladı. Şüphesiz bu direniş sokaklara da yansıyabilme potansiyeli taşıyor. Sünni kampın lideri Saad Hariri ise oldukça sessiz duruyor. Açıkçası halkın Fransızlarca yaratılmış mezhepçi yönetim anlayışına ciddi bir tepkisi var ama siyasi elitler Lübnan özelinde başka bir yönetimin oluşmasına sıcak değil. Gücün ellerinden kaymasından endişe eden ve daha çok ‘savaş lordu’ biçiminde yaşamaya alışık olan bu isimlerin demokrasiden anladıkları tek husus koltuk pazarlıkları ve devlet bütçesinden kendileri ve milis güçleri için pay alabilmek. Ayrıca vekilliğini yaptıkları aktörlerin desteğini kaybetmek de pek tabi ki onlar adına ölümcül bir duruma dahi yol açabilir. Bu arada siyasal reform türküsü söyleyen Fransızlar başta olmak üzere AB ve ABD’nin mevcut sistemi yaratmanın yanı sıra devamlılığında da önemli rol oynadıkları ortada. İran ve Körfez ülkeleri Batı’nın yarattığı siyasal ucubeyi kullanmayı ve kendi lehlerine sonuçlar üretebilmeyi hedeflediler/hedefliyorlar. Yani kimse sanmasın ki Fransa başta olmak üzere Batılılar da Lübnan’ın gerçekten bir ülke olmasını istiyor. Onların esas hedefi çok açık. Hizbullah’ın olmadığı İran etkisinin dizginlendiği ve Körfez sermayesiyle uyuşmaya devam edecek bir Lübnan istiyorlar. Batı’ya göre mezheplere dayalı siyasal/toplumsal yapı da kullanılmaya elverişli bir aparat olarak varlığını sürdürmeli. Fakat kendi işlerine geldiği gibi işlemeli/işletilmeli..
Göktürk Tüysüzoğlu