«Արտաքին քաղաքականության վեկտորի փոփոխություն» արտահայտությունը կիրառելի չէ և խելամիտ չէ Հայաստանի Հանրապետության պարագայում:
Յուրաքանչյուր պետության արտաքին քաղաքականության ռազմավարությունը սերում է տվյալ պետության ազգային անվտանգության ռազմավարությունից: Վերոնշյալ ռազմավարությունն էլ իր հերթին պետք է հենվի այն հայեցակարգի կամ հայեցակարգերի վրա, որոնք լավագույնս են համապատասխանում տվյալ պետության հարատևմանն ու կայուն զարգացմանը:
Հարատևման և կայուն զարգացման նկարագիրը ամբողջացնելուց հետո միայն կարելի է ձենամուխ լինել անհրաժեշտ ռեսուրսների գույքագրմանն ու դրանց օգտագործման մեթոդաբանությանը: Ընդ որում, այս բոլոր բաղադրիչները փոխկապակցված են և փոխլրացնող:
«Արտաքին քաղաքականության վեկտորի փոփոխության» շրջանակներում Հայաստանի հարատևումն ու զրագացումը դիտարկելը նպաստելու է կաղապարային քաղաքականության շարունակությանը: Մինչդեռ, երբ վերլուծում ենք Հայաստանի ռազմավարական միջավայրի առանձնահատկությունները, մեր ռեսուրսների սակավության հիմքերը և այլ գործոններ նույնպես՝ ակընհայտ է դառնում, որ մեր ագզային անվտանգային շահերը սպասարկելու համար մեզ անհրաժեշտ է ապահովել մաքսիմալ մանևրականություն:
Հայաստանի պարագայում մանևրականության հասնելու և դրանից օգտվելու ամենախելամիտ ճանապարհը ոչ բլոկային բազմավեկտորության հայեցակարգն է:
