Զուտ քաղաքական կոնյուկտուրայից ելնելով հրապարակ է բերվում չափազանց վտանգավոր խոսույթ այն մասին, թե Հայաստան կառուցելու փոխարեն՝ կառուցել ենք Լեռնային Ղարաբաղ, դրան ուղղելով ռեսուրսների 70 տոկոսը, այն դեպքում, երբ նպատակը՝ ըստ խոսույթի հեղինակի, եղել է անիրագործելի:
Միաժամանակ, «պաշտոնականացվում» է առավելապես «բակային» մակարդակում տարածված այն միտքը, որ արցախյան հարցը «ԿԳԲ»-ն օրակարգ է բերվել որպես Հայաստանի դեմ թակարդ:
Ի դեպ, նույն այդ տրամաբանության շրջանակում էլ այսօրվա ընդդիմությունն է «փաստարկում», որ 2018 թվականի իրադարձություններն են եղել այլ հատուկ ծառայությունների պլանն ընդդեմ Հայաստանի ու Արցախի:
Բոլորն էլ ճի՞շտ են:
Չգիտեմ: Հնարավոր է՝ այո, հնարավոր է՝ ոչ: Ո՞վ գիտե ճիշտը: Ոչ ոք, առավել եւս հանրությունը:
Ասել, թե այդ ամբողջը ԿԳԲ-ն էր, ՑՌՈՒ-ն էր, Մոսադն էր, ՄԻ6-ը կամ թուրքական հետախուզությունն էր, ըստ էության նշանակում է չասել ոչինչ: Մի բան պարզ է, որ վերը թվարկածներից եւ այդօինակ որեւէ այլ կառույցից որեւէ մեկը շահագրգռված չէ հայկական ամուր պետականության գոյությամբ: Բոլորին հետաքրքրում է միայն իր ազդեցության գոտում գտնվող հայկական պետականությունը: Դրա համար նրանք դրել են, ու պարբերաբար դնելու են մեր պետականության առաջ խնդիրներ, հնարավորինս բարդ, անլուծելի թվացող խնդիրներ:
Պետական էլիտաների գլխավոր առաքելությունը այդ խնդիրները լուծելն է, այլ ոչ թե հիմնովին տապալելուց հետո՝ դրանք անլուծելի հայտարարելը, եւ պատասխանատվությունը քարի նման միմյանց վրա նետելը:
