Yunus Emre’nn dili bile “süt dişleri” sayılmaz, çünkü o çok gelişmiş bir yazın (edebi) dildir. Kuşkusuz Orta Asya’dayke bütün Oğuz boyleri yazı dili olarak Doğu Türkçesini kullandılar (zaten o yüzyıllarda okuma-yazma oranları çok çok az idi), ancak kendİ aralarında Oğuzca konuşurlardı ve saz ozanlarının çok zengin sözlü halk edebiyatı vardı, destanlar, ağıtlar, koşmalar…
— Selçuklular İran’da Türkçe yazı dili geliştirmediler, Farsçayı Sarayda edebi dil olarak desteklediler! Ancak, kuşkısuz Oğuzların sözlü halk edebiyatı yine yoğun olarak sürdü. Türkler ancak Anadolu’da çeşitli Beyliklerde Kırşehir’de, Kayseri’de, Karaman’da, başka yerlerde yeni yeni yazı dili olarak ortaya çıktı Ahmet Paşa, Kadı Burhaneddin gibiler, Yunus Emre de bu çağda.
— Süt dişleri ancak bebeklerde olur, o günkü Yunus Emre’nin o yüksek edebi dilini “süt dişlerine” benzetmek biraz hafif olur, ancak belki ozan Cemak Süreya “süt dişleri” diyerek “arı Türkçe” yazmayı belirtmek istedi, yoksa yeni yetme Türkçesi değildir Yunus Emre gibi ulu bir ozanın şiirleri
Timur Kocaoğlu