Yine Servet-i Fünun mecmuasından bir demiryolu macerası… Sirkeci banliyösünün 1898’deki vaziyeti. Bir ressam çizmiş, hem de gördüklerini ayrıca kaleme almış. Ne güzel… Duraktaki haylazın köpeğe attığı tekmeyi çizmiş ama yazmamış.

RESİM ALTI YAZISI:
Rumili Şömendöferinde bir cevelan (yolculuk)- [Ressamımızın defter-i hatıratından muhrec (çıkma)]: Cumartesi 5 Kânûn-ı Evvel 1314 (17 Aralık 1898)- İkinci çan çalındı, katarımız kımıldadı, bir uzun düdüğü müteakip Sirkeci’den mufarakat eyledik (ayrıldık). Şiddetle yağmur yağıyor, soğuk ziyade ve müessir. Kat’an teshin olunmamış (asla ısıtılmamış ) olan vagonlarda titriyoruz… Birinci mevkıf (durak, istasyon) Kumkapı: Köşeye iyice büzüldüm, belki böyle biraz ısınmak kabil olur… İkinci mevkıf Yenikapı: Bu isimdeki heybet-engiz (heybetli) mevkıf binasının pişgâhındayız (önündeyiz). Hemen kurşun kalemi ve albümü çıkardım. Karşımdaki manzara hakikaten tersime ve Şark Demiryollar Şirketine bahş-ı şeref etmeğe layık! Mevkıf demekten hayâ etmedikleri şu murdar kulübede halk yağmurun altında soğuğun zebunu (soğuktan aciz kalmış). Bekleme salonunda (!) çamur içinde yüzüyorlar, oluksuz kiremitlerden su bütün yolcuların üzerine akıyor. Mevkıf memurları romatizma hastalığına güzel numuneler gösterseler gerektir… Katarımız yine hareket etti, yolculukta devam eyleyoruz. Ben de resimlerimi yapmakta devam ediyorum. Sinan Çuluk