Yaşadığımız günlerin hâkim rengi Neo-Osmanlılık olunca, gezip dolaştığımız her yerde, bilhassa Osmanlı dünyasının beşiği bölgelerde o rengi görme beklentisi ağır basıyor. Ne var ki, Söğüt, Bilecik, Domaniç, Yenişehir, İznik gibi en eski Osmanlı şehirleri, bu beklentiyi hiç karşılamadığı gibi tam aksine yoğun bir unutulmuşluk duygusuyla insanı hayal kırıklığına sevk ediyor. Aynı coğrafyadaki Bursa, İnegöl son yıllarda bireysel hamlelerle silkinmeye çalışıyor ama nihayetinde aynı potada eriyip gidiyor.

Belki de bu unutulmuşluğun arka planında Neo-Osmanlıcılığın hakiki Osmanlılıkla hiçbir alakasının olmaması, basit politik içgüdülerin rastgele yaslandığı bir değnek olması yatıyor. Ranta, oya, itibara dönüştürülemeyecek hiçbir yatırıma prim verilmemesi bir ilke midir, tercih midir, yoksa serseri bir politikanın sonucu mudur belli değil. Osmanlının beşiği olan coğrafyanın her karesi kendiliğinden bir değer taşıdığı halde insanların buralara kolaylıkla ulaşması, buralarının daha da unutulmaması için belirli organizasyonlara girişilmesi gerekmez mi?

Şahsen Osmanlının ele geçirdiği ilk Bizans yerleşimlerinden olan Yarhisar’a bu yaşıma kadar gidememiştim. İlk defa geçen gün gittim. Osmanlının kaza merkezi Yarhisar, günümüzde 25 hanelik küçük bir köy. Ortalıkta in-cin top oynuyor. Efsanelerde, kroniklerde yaşayan meşhur kalesinin tek bir taşı bile kalmamış. Bu zayiat elbette Osmanlı devrinde başlamıştı. Yakınlarda Orhan Bey Camii’ni, Hamamını, Nilüfer Hatun Çeşmesini restore etmişler ancak buralarını yaşatacak, cazibe merkezi haline getirecek akıllı, becerikli organizasyonlar olmazsa yapılan restorasyonlara da yazık olacak, çok geçmeden yeniden harabeye dönecekler.

Sözlerim sadece Yarhisar için değil elbette. Tüm bölgeyi, Osmanlının kuruluş hikayesinin adım adım gerçekleştiği her metrekareyi günümüzde ayağa kaldırıp gelecek nesillere aktarmanın bir yolunun bulunması acilen ele alınmalıdır.
Sinan Çuluk