İLİTAM’lar, geçmişte sadece Diyanet’te çalışan lise mezunlarının ön lisans sonrası eğitim kalitelerini yükseltmek için başlamış sınırlı bir uygulamaydı. Örgütlü bir çalışmayla birçok kaleler yıkıldı ve merdiven altı grupların diploma alma merkezine dönüştü. Hatta bir ara açık öğretim İlahiyat bile düşünüldü. Elbette İLİTAM okuyanlar arasında istisnalar vardır ve uzaktan öğretim çağın kaçınılmaz olgusudur. Ancak mezunların örgün okuyanlarla aynı haklara sahip olması ve tıpkı psikoloji eğitimi gibi, İlahiyat eğitiminin de, bilhassa pedagojik ve diğer bazı derslerin uzaktan olması durumunda ciddi sıkıntılar doğacaktır. Zamanında İlahiyatların tamamı buna karşı olduklarını YÖK’e bildirdilerse de bir cevap alamadı. Neden? Çünkü ilgili herkes dini biliyor ve maalesef çoğu bir gruba bağlı. Bunun için bir komisyon kurmaya bile gerek duymuyorlar. İlgililer, itiraz olduğunda, bağlı olduğu tarikat veya cemaatlerin liderlerine veya kendileri gibi düşünen bir iki hocaya soruyorlar ve işi hallediyorlar. İşin arkasında bir de oy kaygısı olunca yapacak hiç bir şey kalmıyor. Ayrıca sorun, sadece bu da değildir. İlahiyatların sayısının birden artırılması, felsefe grubu derslerin giderek yok edilmesi, buna temel olsun diye Felsefe ve Din Bilimleri Bölümlerinin iki Anabilim Dalı’na indirgenmesi ve İlahiyatların isimlerinin değiştirilmesi, Arapça bölümleri dışında birçok Anabilim Dalı’na, ülkede çok sayıda Doktora yapmış Türk ve Akraba Topluluklarından ve Arap dünyasından öğrenci varken, azımsanmayacak oranda Arap hocaların dışarıdan alınması gibi hususlar ülkemizde her geçen gün skolastik bir zihniyete doğru kaydığımızın işaretleridir. İbrahim Maraş

Prof Dr İbrahim Maraş