Türkiye Büyük Millet Meclisinde HDP ni temsil eden, ermeni asıllı Garo Paylan meclise ermeni soykırımını tanımakla ilgili teklif sundu. Millete hizmet için Parlamentoya giren bu şahıs Türk milletine hakaret ve iftira içeren Kanun teklifini gündeme getirmekle siyasi şov yapmaya çalışmış.
İşte siz hadsiz, terbiyesiz, içi dışı düşman bir zümreye demokratik değerlerden sonuna kadar istifade hakkı sunuyorsunuz, ama onlar iğrenc politikalarına devam ediyorlar. Başka birşey söylememe ihtiyac var mı?
Gelelim Rusya Ukrayna savaşına. Savaş başladığı günden Türkiye televizyonlarında çıkan Yüksek Öğretim Kurumlarının doçent, professör, bölüm başkanları düzeyinde Hocaları, analizciler, siyaset bilimciler programlara misafir oldular, savaşın sonunu, kazanımlarını, kayıplarını tartışmaya gayret ettiler. Bilmem siz de farkında mısınız, ülkede ne kadar Rusya sevdalısı olması bu vesile ile ortaya çıkmış oldu. “Ukrayna düşücek”, “Ukrayna neden düşmüyor”, “Rusya bunu affetmez” gibi başlıkları üzüntü içinde izledik. Sevda mıdır, korku mudur, çözemedik. Ama kesin olan bir şey var- Türkiye içindeki Rus aşıkları tehlikeli boyutta.
Sözümüz Devlet ilişkilerine değil. Türkiye Dış siyaseti bence dövrünün en parlak sürecini yaşıyor. Sözüm aydınlaradır. Halka tarihi, dostu düşmanı unutturmamaması gereken, maariflendirmesi gereken okumuş, belli bir bilim düzeyine başarıyla gelmiş insanlara. Sol düşüncede olmak Rusyanı sevmek anlamına gelmez. Tarihde en çok Türk kanı akıtmış ülke Rusyadır. Azerbaycanda yapılan katliamlara, Kırım Tatarlarının Vatan derdine, Orta Asyanın asimile batağında boğma operasyonlarına rağmen hala nasıl Rusyacı ola biliyor sunuz? Rusya kadar kendi milletinizi sevmiyor musunuz?
Ve gelelim tabi ki, en önemli konuya. Bu vesileyle hem de Azerbaycanın ikinci bağımsızlığının 30 yıllık tarihinde Türkiyede ermenilerle ilgili sürdüğü faaliyyetin ne kadar yetersiz kaldığını gördük. Diaspora Kurulunun aydınlarla, Araştırma merkezlerile, özellikle Üniversitelerde ders veren Hocalarla kuramadığı diyaloglar bugün bizim karşımıza tam da yazıdakı sorunlar şeklinde çıkıyor. Olayı bazı Hocalarımızla konuşurken “Ermeni soykırımını tanımak için oylama yapılsa ülkede nasıl bir oran ortaya çıkar acaba” diye sorular ortaya çıktı. İstiklal Caddesinde, İstanbulun Ankaranın en büyük kitap satış merkezlerinde sayfa sayfa Ermeni soykırımını anlatan kitaplar var. O kadar ki, büyük bölümler ayrılmış o kitapların satışlna.
Peki Hocalını, Karabağı anlatan ne kadar kitap var? Belgesiz, kanıtsız, yıllar önce sadece bir iddaya dayanan Ermeni soykırımını tarihçilerin, derneklerin, araştırma merkezlerinin ağzıyla millete yamayanlara Azerbaycan Diaspora bakanlığı 30 yıl gibi yakın bir tarihdeki olayları resimler, kanıtlar, şahitlerin dili ile cevap veremez mi? Kaç tane Ermeni derneyine karşı birtane de olsun Ermenilerin Azerbaycana yaptığı katliamları araştıran bilim Merkezi kurulamazdı mı? Deli paraların döndüğü, sadece otellerde yeme içme, tanışma konferanslarının düzenlendiği bir faaliyet şekli, “kendin oku kendin dinle” prensibi ile Azerbaycan derdlerini Azerbaycanlı katılımcılarla dile getirmek yeterli ola bilir miydi? Hayır! Olmadı da. Olamadı! Azerbaycan bu gün sahada ermeniye karşı kazandığı savaşı propoganda alanında Türkiyede kayb ediyor. Ve böyle devam ederse hele bir çok yıl Türkiyedeki gençlik aradığında okumaya, dinlemeye Rus ve ermeni sevdalısı olan insanların bilimsel araştırmalarını görücek. Çünki Türkiyedeki Bilim, Kitap, Akademik çalışmlar alanında yeteriz kalıyoruz. Kendi bilim adamlarımızı bile biraraya getirerek gereken desteyi veremiyoruz, devlet düzeyinde bizim çıkarlarımızı sağlayan araştırmalar yapmalarını teşvik edemiyoruz. Sonuç ortada….
Aynur İmran
