در واقع این سوالی است که تقریبا همه مان جوابش را میدانیم. درست است که آزربایجان در طول تاریخ نقش راهبردی و تعیین کننده داشته و دارد اما آزربایجان بی گدار به آب نمی زند. پشت قضیه از دید خیلی از فعالین آزربایجانی هنوز کاملا مشخص نشده است.
مشکلات اقتصادی، تورم، بیکاری، اعتیاد، روسپیگری، فساد دولتی و … از جمله مشکلات مشترک تمام مردم در ایران میباشد. اکثر معترضان جوانان بوده و به قولی دهه هفتادی هستند. یعنی جوانانی که درسشان را تمام کرده اند و سالهاست منتظر شغلی هستند تا از فشار اقتصادی به خانه بکاهند. ولی دولت به جای ایجاد اشتغال، بودجه مملکت را صرف جنگ داخلی سوریه و سایر مناطق در راستای اهداف ایدولوژیکی خود مینمایند. اما با این اوصاف اکثر مناطق ایران شاهد اعتراضاتی در همین راستا بود. اما آزربایجان به مانند گذشته خود را داخل اعتراضات نکرد.بایجان نسبت به گذشته و در مقایسه با نواحی مرکز بیشتر شده و به چشم می آید. علیرغم آنکه مشکلات اقتصادی آز هر چند در ابعاد کوچک و متوسط (نه به بزرگی شهرهایی مانند ایذه، شاهین شهر و دورود) در برخی شهرهای آزربایجان مانند خوی، زنجان و اردبیل تظاهراتی صورت گرفت اما در حالت کلی آزربایجان دیگر نمی خواهد نقش لوکوموتیو را داشته باشد. فعالین آزربایجانی بدون هیچ پیش شرطی منافع ملی و منطقه ای خود را که در طی نزدیک به یک قرن انکار شده میخواهد.
بی تعارف بگویم اکثر فعالین تورک آزربایجانی به همان اندازه که جمهوری اسلامی را قبول ندارد به همان اندازه مجاهدین خلق و پهلوی ها را نیز قبول ندارد. حافظه تاریخی جواب این مهم را میدهد.
در واقع نه فعالین تورک، بلکه این فعالین مرکزگرا هستند که با قبول این واقعیتها میتوانند زمینه ورود فعالین آزربایجانی را مهیا کنند. اما اینبار با گارانتی کامل و بدور از هرگونه تبعیض و بدگمانی.
یادمان باشد شکستن یک شاخه چوب راحتتر از شکستن شاخه های در کنار هم است !!!
کریم اصغری
13 دی 1396