Դեռ ամիսներ առաջ կարծիք հայտնեցի, որ Ֆրանսիան ներկայացնում է ռեգիոնում նոր դերի հայտ, ինչը համաձայնեցված է Վաշինգտոնի հետ: Այսօր արդեն դրա մասին տագնապով խոսում են ռուսական փորձագիտական շրջանակեր: Կասկածում եմ, կամ ավելի շուտ վարկած ունեմ, որ նրանց եվ պատվիրատուների տագնապի խորքում այն չէ, որ այդ դերը կլինճ ՌԴ հաշվին: Տագնապն այն է, որ այդ դերը Թուրքիայի հաշվին է եւ կարող է փլուզվել Թուրքիայի վրա կառուցված ռուսական քաղաքականությունն ու Կրեմլում կամ Լյուբլյանկայում կայացվի դեպի եվրաատլանտյան քաղաքականության հետգործակցության “մեծ անցման” մասին որոշում: Այդ անցումը Ռուսաստանի պարագայում մի շարք պատճառներով պահանջելու է տարիներ, պահանջելու է քողարկումներ, տեղատվություն-մակընթացություններ, գուցե տասնամյակմերով չափվող, բայց այն դառնում է ռացիոնալ անխուսափելիություն: Երասխում կրակոցներն Էրդողանի կասկածն ու մտավախությունն է այդ առնչությամբ, որի մյուս դրսեւորումը արդեն Արեւմուտքի ուղությամբ’ Հյուսիսային Կիպրոսի ադրբեջանական ճանաչման “ազդն”-ն է:
Հակոբ Բադալյան: Երեւանում արթուն լինելու մասին Ֆրանսիայի դեսպանի գրառումն իհարկե գրառում էր Ֆրանսիայի “արթուն” լինելու մասին:
