Այս օրերին շատ է խոսվում պատերազմի հետեւանքով մեր տնտեսության համար ռիսկերի, ու նաեւ իհարկե որոշակիորեն բացվող հնարավորությունների մասին: Ռիսկերը չեզոքացնելն ու հնարավորություններն օգտագործելը իհարկե պահանջելու է թե տնտեսական քաղաքականության, թե դիվանագիտության ճկունություն:
Գլխավորը, «վախճանաբանական ճկունությունից» զերծ մնալն է, հատկապես այն պարագայում, երբ մեր հանրային գիտակցության մեջ ամուր դրված է թերեւս հենց միայն դրան «հակվածությունը»՝ ցավոք պատմական օբյեկտիվ հիմքով, ինչպես նաեւ արտաքին ու ներքին սուբյեկտիվ մեծ ազդեցության հետեւանքով: Էդ ամենը խտացված, համակցված կերպով արտահայտվում է մեզանում ամենահաճախ օգտագործվող, տրվող հարցի մեջ՝ «բա վերջը ինչ ա լինելու»:
Էդ շարքից է նաեւ, երբ մենք Պուտինի վերջին ենք սպասում, Ռուսաստանի վերջին, ինչ որ մեկը սպասում է երեւի Ամերիկայի վերջին, մասոնների, հրեաների վերջին, թուրքերի, Էրդողանի, ու այդպես շարունակ:
Երեւի մի 10-15 տարի առաջ կլիներ, էդ՝ «վերջն ինչ է լինելու» թեմայով մի հոդված գրեցի, որ չկա վերջ, վերջը հենց դա է՝ երբ անընդհատ ապրում ես ինչ որ վերջի սպասումով: Ու կարեւոր չէ, լավ վերջի սպասումով ես ապրում, թե վատ՝ էդ սպասումը դառնում է հոգեբանություն ու կտրում ներկայից:
Իսկ վերջը՝ վերջ չունի: Ընդ որում, էս հարցում հայկական հասարակական-քաղաքական միջավայրից շատ առաջ է բիզնես միջավայրը, կամ դրա մի զգալի մասը, որ գործում է, աշխատում է, փնտրում է, գտնում է հնարավորությունները ամենաբարդ պայմաններում անգամ:
Կարծում եմ այդ միջավայրը թե հանրային-պետական, թե նաեւ հենց անմիջայկան գործունեության շահից ելնելով պետք է մտածի ավելի մեծ հանրային պատասխանատվություն վերցնելու մասին, ձգտելով փոխել այն հոգեբանությունը, որ այս տարիների ընթացքում հանրության մոտ ձեւավորել ու շարունակում է հասարակական-քաղաքական միջավայրի դերակատարների ճնշող մեծամասնությունը:
Հակոբ Բադալյան