Türk milleti bir zamanlar oyunlarını bile unutmuştu. Bir nebze kırsal kesimde yaşatılabildi ama şehirlerde oturanlar unuttu gitti. Hatırlayanlar da ne nizam, ne düzen tutturamadan kara düzen oynarlar, seyretmesi eziyet olurdu. Tarihimizin eski sayfalarında kayıtlıdır, düğünde, bayramda, seyranda, kırda, bayırda, nevruzda, hıdrellezde hep birlikte oyunlar oynanırdı. Dini bayramlarda davul zurna eşliğinde kışlalarda bile oyun serbestti. Hatta teşvik edilirdi. Sonra ne oldu, ne bittiyse ortalıkta ne neşe kaldı ne de oyun… Kadızadeli zümresi külliyen oyuna karşıydı. Günahtır, haramdır, zinhar oynamayın, cehennem orada falan diyerek milletin bir kısmını adetlerinden, geleneklerinden soğuttular. Osmanlının son elli yılı zaten istibdat yönetimiyle geçti. Son on yılda istibdadın yanına bir de savaş ekleyin… Millette oynayacak hal mi kalmıştı. İşte bir aydının Cumhuriyetin ilk yıllarında kaleme aldığı Osmanlının son döneminden izlenimleri…
«Biz muallim mektebinde talebe iken İstanbul’a gelen Romen Darülfünunlarını misafir etmiştik. Konferans salonunda sık sık birbirimize müsamere verirdik. Bir gün kendilerinden milli oyunlarını rica ettik. Bir Romen genci sahnenin önüne gelerek arkadaşlarına bir şeyler söyledi. Derhal yirmi-otuz Romen genci sahnenin ortasında el ele, kıvrak coşkun bir oyuna başladılar. Hayretten birbirimize baka kaldık. Hepsi sanki yekdiğerine bağlı imişler gibi tam bir ahenk içinde hatasız oynuyorlardı. Romen ruhunun inceliğini her şeyden ziyade biz bu oyunlarla anlayabilmiştik.
O zamandan beri hasret çekiyoruz. Niçin Türk gençlerinin de bir arada oynayacakları milli bir oyunları olmasın. Ve bu oyun Darülfünun’umuza kadar bütün mekteplerimizde talim edilmesin.
Tekrar intihaplarıyla bize sürur ve ümit bahşeden kıymetli maarif vekilimizin her halde bu milli oyun meselesini de tetkik etmekte olduklarına kanaatimiz vardır.»
Sinan Çuluk